Met gekruiste enkels zat ik boven op Ivy's antieke keukentafel en liet mijn voeten in hun donzige roze slippers heen en weer bungelen. De gesneden groenten waren perfect gekookt, nog net een beetje knapperig, en ik schoof ze met mijn eetstokjes heen en weer door het kleine wit kartonnen bakje, op zoek naar meer kip. 'Dit is heerlijk,' mompelde ik met volle mond. Iets roods en scherps brandde op mijn tong. De tranen sprongen in mijn ogen. Ik greep het klaarstaande glas melk en dronk het voor een derde leeg. 'Heet,' zei ik tegen Ivy, die opkeek van het bakje dat zij tussen haar lange vingers hield. 'Tjezus, dit is echt heet.'

Ivy trok haar dunne zwarte wenkbrauwen op. 'Blij dat je het lekker vindt.' Zij zat aan tafel op de plek die ze had vrijgemaakt voor haar computer. Toen ze in haar eigen bakje van het afhaalrestaurant keek, viel een golf van zwart haar als een gordijn voor haar gezicht. Ze stak het achter een oor en ik zag haar kaken langzaam bewegen terwijl zij at.

Ik had net genoeg ervaring met eetstokjes om geen modderfiguur te slaan, maar Ivy hanteerde ze met een kalme precisie en stopte er in een ritmisch, bijna erotisch, tempo kleine hapjes mee in haar mond. Ik voelde me opeens niet zo erg op mijn gemak en wendde mijn blik af.

'Hoe heet dit?' vroeg ik, weer in het kartonnen bakje duikend.

'Kip in rode curry.'

'Is dat alles?' vroeg ik verbaasd en zij knikte. Ik maakte een zacht geluidje. Dat kon ik wel onthouden. Ik vond nog een stukje vlees. De curry explodeerde in mijn mond en ik spoelde het weg met een slok melk. 'Waar heb je dit vandaan?'

'Piscary's.'

Mijn ogen werden groot. Piscary's was een combinatie van een pizzatent en een ontmoetingsplek voor vamps. Uitstekend eten in een vrij unieke sfeer. 'Komt dit van Piscary's?' vroeg ik terwijl ik op een bamboescheut kauwde. 'Ik dacht dat die alleen maar pizza's bezorgden.'

'Dat doen ze ook - over het algemeen.'

De hese klank in haar stem trok mijn aandacht, maar zij ging helemaal op in haar maaltijd. Toen ik niet reageerde keek ze me aan en knipperde met haar amandelvormige ogen. 'Mijn moeder heeft hem dit recept gegeven,' zei ze. 'Piscary maakt het speciaal voor mij. Niks bijzonders.'

Ze at weer verder. Ik kreeg een ongemakkelijk gevoel en luisterde naar het geluid van de krekels dat boven het zachte getik van onze eetstokjes uit klonk. Op de vensterbank zwom Meneer Vis in zijn kom. De zachte, gedempte nachtelijke geluiden van de Hollows gingen bijna geheel op in het ritmische gebonk van mijn kleren in de centrifuge-

Ik moest er niet aan denken morgen weer dezelfde kleren aan te moeten trekken, maar Jenks zei dat zijn vriend mijn kleding pas zondag zou hebben ontvloekt. Ik kon dus niet veel anders doen dan wassen wat ik had en hopen dat ik geen bekenden zou tegenkomen. Op dit moment droeg ik de nachtjapon en de kamerjas die Ivy me had geleend. Ze waren natuurlijk zwart, maar volgens Ivy stonden ze me prima. Ze roken vaag naar houtas, een geur die ik niet onaangenaam vond, maar die wel aan me leek te blijven hangen.

Mijn blik ging naar de lege plek boven de gootsteen, waar een klok hoorde te hangen. 'Heb jij enig idee hoe laat het is?'

'Even na drieën,' zei Ivy, zonder op haar horloge te kijken.

Ik zocht nog wat door mijn bakje en zuchtte toen ik me realiseerde dat ik alle ananas al op had. 'Ik wou dat mijn kleren klaar waren. Ik ben zo moe.'

Ivy sloeg haar benen over elkaar en boog zich over haar maaltijd. 'Ga maar vast. Ik haal ze wel voor je uit de centrifuge. Ik blijf toch wel op tot een uur of vijf.'

'Nee, ik wacht wel.' Ik geeuwde en bedekte mijn open mond met de rug van mijn hand. 'Ik hoef morgen toch niet vroeg op om te gaan werken,' besloot ik somber. Ivy maakte een instemmend geluidje en ik bewoog mijn eetstokjes wat langzamer. 'Ivy, je moet zelf maar aangeven wanneer je vindt dat ik er niets mee te maken heb, maar waarom ben je bij de I.S. gegaan als je eigenlijk niet voor hen wilde werken?'

Ze keek verrast op. Op een effen toon die boekdelen sprak, zei ze: 'Om mijn moeder dwars te zitten.' Ik meende een glimp van pijn in haar blik te bespeuren, maar het was alweer weg voordat ik zeker wist of ik het goed had gezien. 'Mijn vader is er niet blij mee dat ik ontslag heb genomen,' voegde ze eraan toe. 'Hij vond dat ik óf had moeten blijven, óf Denon had moeten vermoorden.'

Mijn eten helemaal vergeten, staarde ik haar aan. Ik wist niet wat me meer verbaasde: van haar te horen dat haar vader nog leefde of zijn nogal ongebruikelijke carrièreadviezen. 'Eh, Jenks zei dat jij het laatste levende lid van je geslacht bent,' zei ik ten slotte.

Ivy knikte langzaam en beheerst. Terwijl ze me met haar bruine ogen aankeek, bewogen haar eetstokjes in een trage dans tussen het bakje en haar lippen. Het subtiele vertoon van sensualiteit maakte me onzeker en ik schoof ongemakkelijk heen en weer op mijn zitplaats op de tafel. Toen we nog samenwerkten was ze nooit zo erg geweest, maar toen hielden we meestal voor twaalf uur 's nachts op met werken.

'Mijn vader is bij de familie ingetrouwd,' zei ze tussen een paar happen door en ik vroeg me af of ze wist hoe uitdagend ze eruitzag. 'Ik ben het laatste levende bloedlid van mijn geslacht. Vanwege de huwelijkse voorwaarden is het geld van mijn moeder nu allemaal van mij, althans, dat was het. Ze is woest dat ik ontslag heb genomen. Ze wil dat ik een aardige, levende, edel-bloedvamp zoek, met hem trouw en zoveel mogelijk kinderen op de wereld zet om ervoor te zorgen dat haar levende bloedlijn niet uitsterft. Ze vermoordt me als ik doodga voordat ik een kind kan krijgen.'

Ik knikte alsof ik het begreep, maar ik begreep er niets van. 'Ik ben bij de I.S. gegaan vanwege mijn vader,' biechtte ik op. Enigszins gegeneerd richtte ik mijn aandacht weer op mijn maaltijd. 'Hij werkte voor de I.S. op de afdeling esoterie. Hij kwam elke ochtend thuis met van die spannende verhalen over mensen die hij had geholpen of juist opgepakt. Hij wist het allemaal zo opwindend te brengen.' Ik grinnikte. 'Hij had het nooit over de hele papierwinkel die eraan vastzit. Toen hij overleed, leek het me een goede manier om wat dichter bij hem te komen en hem te gedenken. Idioot, hè?'

'Nee.'

Kauwend op een worteltje keek ik op. 'Ik moest iets doen. Ik heb een jaar lang niets anders gedaan dan mijn moeder langzaam gek zien worden. Niet dat ze echt gek is, maar het lijkt wel of ze niet wil geloven dat hij er niet meer is. Je kunt geen gesprek met haar hebben zonder dat ze iets zegt als: "Ik heb vandaag bananenpudding gemaakt; dat was je vaders lievelingstoetje." Ze weet dat hij dood is, maar ze kan hem niet loslaten.'

Ivy staarde uit het zwarte keukenraam naar het verleden. 'Mijn vader is net zo. Hij besteedt al zijn tijd aan het op de been houden van mijn moeder. Ik vind het verschrikkelijk.'

Ik begon wat langzamer te kauwen. Niet veel vamps konden het zich veroorloven na hun dood in leven te blijven. De uitgebreide voorzorgsmaatregelen tegen het licht van de zon en de aansprakelijkheidsverzekering alleen al, waren voldoende om de meeste families aan de bedelstaf te brengen. Om nog maar te zwijgen over de onafgebroken aanvoer van vers bloed.

'Ik zie hem bijna nooit,' voegde ze er bijna fluisterend aan toe. 'Ik begrijp het niet, Rachel. Hij heeft zijn hele leven nog voor zich, maar hij wil absoluut niet dat ze het bloed dat ze nodig heeft van iemand anders krijgt. Als hij niet bij haar is, ligt hij uitgeteld op de grond door bloedverlies. Hij doet er alles aan om te voorkomen dat zij helemaal sterft, maar het wordt wel zijn eigen dood. Een mens kan in zijn eentje niet in de behoefte van een dode vampier voorzien. Dat weten ze allebei.'

Het gesprek had een ongemakkelijke wending genomen, maar ik kon niet zomaar weggaan. 'Misschien doet hij het omdat hij van haar houdt?' suggereerde ik langzaam.

Ivy fronste. 'Noem je dat liefde?' Ze stond op en haar lange benen ontvouwden zich in een lome, sierlijke beweging. Met haar kartonnen bakje in haar hand verdween ze de gang in.

De plotselinge stilte dreunde in mijn oren. Ik keek verbaasd naar haar lege stoel. Ze was zomaar weggelopen. Hoe kon ze dat nu doen? We zaten te praten. Het gesprek was te interessant om niet voort te zetten, dus liet ik me van de tafel glijden en liep met mijn maaltijd achter haar aan naar de woonkamer.

Ze was neergeploft in een van de grijze suède stoelen, nonchalant onderuitgezakt, met haar hoofd op een van de brede armleuningen en haar voeten bungelend over de andere. Aarzelend bleef ik even in de deuropening staan, uit het veld geslagen door het plaatje dat zij presenteerde. Als een leeuwin in haar leger, verzadigd na het verslinden van haar prooi. Tja, dacht ik, ze blijft een vampier. Hoe had ik dan verwacht dat ze eruitzag?

Mezelf eraan herinnerend dat zij geen praktiserende vamp was en dat ik me dus nergens zorgen over hoefde te maken, ging ik behoedzaam in de stoel tegenover haar zitten, met de salontafel tussen ons in. Slechts één van de tafellampen brandde en de hoeken van de kamer bleven verscholen in de schaduwen. De lichtjes van haar elektronische apparatuur gloeiden op. 'Dus het was je vaders idee bij de I.S. te gaan?' probeerde ik ons gesprek weer op gang te brengen.

Ivy had haar witte kartonnen bakje op haar buik gezet. Zonder mij aan te kijken, lag ze op haar rug en at loom een bamboescheut, terwijl ze al kauwend naar het plafond staarde. 'Eigenlijk was het mijn moeders idee. Ze wilde dat ik een managementfunctie zou gaan bekleden.' Ivy nam weer een hap. 'Ik mocht natuurlijk geen gevaarlijke dingen gaan doen. Het leek haar wel goed voor het ontwikkelen van mijn sociale vaardigheden.' Ze haalde haar schouders op. 'Maar ik wilde agent zijn.'

Ik schopte mijn slippers uit en trok mijn voeten onder me. Terwijl ik me om mijn kartonnen bakje heen krulde, wierp ik een snelle blik op Ivy die op dat moment net heel langzaam haar eetstokjes tussen haar lippen vandaan trok. De meeste leidinggevende functies binnen de I.S. werden bekleed door ondoden. Volgens mij kwam dat doordat het werk gemakkelijker was als je geen ziel had.

'Ze kon me natuurlijk niet tegenhouden,' vervolgde Ivy, tegen het plafond pratend. 'En om mij te straffen voor het feit dat ik niet deed wat zij wilde, zorgde ze ervoor dat Denon mijn baas werd.' Er ontsnapte haar een zacht gegniffel. 'Ze dacht natuurlijk dat ik me zo zou ergeren dat ik de eerste de beste bestuursfunctie aan zou grijpen die voorbijkwam. Ze heeft er nooit rekening mee gehouden dat ik niet bereid zou zijn mijn hele erfenis op te offeren om onder mijn contract uit te komen. Dat zal haar leren,' zei ze op sarcastische toon.

Ik schoof een piepklein maïskolfje opzij om een stuk tomaat te kunnen pakken. Je hebt al je geld opgeofferd omdat je niet met je baas overweg kon? Ik mag hem ook niet, maar -'

Ivy verstijfde. Ze wierp me een kille blik toe. Mijn woorden bevroren in mijn keel bij het zien van de haat in haar ogen. 'Denon is een ghoul/ zei Ivy, en haar woorden verdreven alle warmte uit de kamer. 'Als ik die onzin die hij uitkraamde nog één dag had moeten aanhoren, had ik hem de strot afgebeten.'

Ik aarzelde. 'Een ghoul?' zei ik, in verwarring. 'Ik dacht dat hij een vamp was.'

'Dat is hij ook.' Toen ik niet reageerde, hees zij zichzelf overeind en zette haar laarzen op de vloer. 'Luister,' zei ze, en ze klonk alsof haar iets dwarszat. 'Het is je toch zeker wel opgevallen dat Denon er niet uitziet als een vamp? Hij heeft de tanden van een mens, ja? Hij kan 's middags geen aura vasthouden. En hij beweegt zich zo luidruchtig dat je hem van een kilometer ver al kunt horen aankomen.'

'Ik heb ook ogen in mijn hoofd, Ivy.'

Ze klemde haar kartonnen bakje vast en keek me aan. De avondlucht die door het raam naar binnen kwam was kil voor het eind van de lente en ik trok haar ochtendjas dichter om me heen.

'Denon is gebeten door een ondode, dus heeft hij het vampiervirus in zich,' vervolgde Ivy. 'Daardoor kent hij een paar trucjes en ziet hij er goed uit en ik neem aan dat hij je behoorlijk de stuipen op het lijf kan jagen als je hem de kans geeft, maar hij is iemands knechtje, Rachel. Hij is iemands speeltje en dat zal hij altijd blijven.'

Ze zette het witte bakje op de salontafel tussen ons in en schoof naar het puntje van haar stoel zodat ze erbij kon. 'Zelfs als hij doodgaat en iemand de moeite neemt een ondode van hem te maken zal hij altijd tweederangs blijven,' zei ze. 'De volgende keer dat je hem ziet moet je maar eens naar zijn ogen kijken. Hij is bang. Elke keer dat hij een vamp van zijn bloed laat drinken, moet hij er maar op vertrouwen dat ze hem terughalen als een ondode als ze hun zelfbeheersing verliezen en hem per ongeluk doden.' Ze zuchtte. 'En hij heeft reden bang te zijn.'

De rode curry smaakte me opeens niet meer. Met bonzend hart bestudeerde ik nauwlettend haar blik en hoopte dat het gewoon Ivy was die terugkeek. Haar ogen waren nog steeds bruin, maar ik zag er nog iets anders in. Iets heel ouds dat ik niet begreep. Mijn maag kromp ineen en ik was opeens niet meer zo zeker van mezelf. 'Je moet niet bang zijn voor ghouls zoals Denon,' (luisterde zij. Ik dacht even dat haar woorden geruststellend bedoeld waren, maar ze lieten mijn huid tintelen. 'Er zijn veel gevaarlijker dingen om bang voor te zijn.'

Zoals jij? dacht ik, maar ik zei het niet. Haar plotselinge houding van een roofdier dat zich maar met moeite kan beheersen liet alle alarmbellen in mijn hoofd afgaan. Ik voelde dat ik nu eigenlijk zou moeten opstaan en weggaan. Met mijn magere heksenkontje als de sodemieter teruggaan naar de keuken, waar ik thuishoorde. Maar zij zat weer achterovergeleund in haar stoel te eten en ik wilde haar niet laten merken dat ze me doodsbang maakte. Ik had Ivy per slot van rekening wel vaker vampig zien doen. Alleen nog nooit na middernacht. In haar woonkamer. Alleen.

'Dingen zoals je moeder?' vroeg ik, hopend dat ik nu niet te ver ging.

'Dingen zoals mijn moeder,' fluisterde zij. 'Daarom woon ik in een kerk.'

Ik dacht aan het kleine kruisje dat samen met de rest van mijn amuletten aan mijn nieuwe armband zat. Ik vond het altijd weer een wonder dat zoiets kleins zo'n enorme kracht kon tegenhouden. Een levende vamp zou zich er niets van aantrekken - alleen een ondode - maar ik was blij met elke bescherming die ik krijgen kon.

Ivy legde de hakken van haar laarzen op de rand van de salontafel. 'Mijn moeder is al een jaar of tien een echte ondode,' zei ze, mij doen opschrikkend uit mijn duistere gedachten. 'En dat vind ik verschrikkelijk.'

Dit verbaasde me en ik kon niet nalaten te vragen: 'Waarom?'

Onrustig schoof ze haar bakje curry weg. Haar gezicht vertoonde een angstaanjagende leegheid en ze vermeed het mij aan te kijken. 'Ik was achttien toen mijn moeder stierf,' fluisterde ze. Haar stem leek van ver weg te komen, alsof ze zich er niet van bewust was dat ze tegen me praatte.

'Ze is iets kwijtgeraakt, Rachel. Wanneer je niet meer in de zon kunt lopen, verlies je iets zo ongrijpbaars dat je niet eens precies weet wat het is. Maar het is wel weg. Het is alsof ze vastzit in het volgen van een bepaald gedragspatroon, maar niet meer weet waarom. Ze houdt nog steeds van me, maar ze weet niet meer waarom ze van me houdt. Het enige wat haar nog wat leven schenkt is het drinken van bloed, en daar is ze zo verdomd barbaars in. Wanneer ze verzadigd is, herken ik bijna weer mijn moeder in wat er van haar over is. Maar het houdt nooit stand. Het is nooit genoeg.'

Ivy keek me met gebogen hoofd aan. 'Je hebt toch wel een crucifix?'

'Hier is hij,' zei ik, met geforceerde vrolijkheid. Ik wilde haar niet laten merken dat ik nerveus van haar werd. Ik hield mijn hand omhoog en schudde hem heen en weer zodat de mouw van de ochtendjas naar mijn elleboog viel en mijn nieuwe bedelarmband zichtbaar werd.

Ivy zette haar laarzen op de grond. Ik ontspande enigszins bij deze wat minder provocerende houding, totdat zij zich half over de salontafel boog. Haar hand schoot met onwerkelijke snelheid naar voren en greep mijn pols voordat ik zelfs maar in de gaten had dat zij had bewogen. Ik verstijfde, me heel erg bewust van de warmte van haar vingers. Terwijl ik me verzette tegen de drang om mijn hand weg te trekken, bestudeerde zij de met hout ingelegde metalen amulet met grote zorgvuldigheid. 'Heb je hem laten zegenen?' vroeg ze.

Met een ijskoud gezicht knikte ik, waarop zij me losliet en met bijna griezelige traagheid weer naar achteren leunde. Het was alsof ik haar greep nog kon voelen, een greep die mij stevig gevangen had gehouden, maar pas verstrakte toen ik probeerde me los te trekken. 'Dat heb ik ook laten doen,' zei ze, terwijl ze haar crucifix onder haar blouse vandaan haalde.

Opnieuw onder de indruk van het sieraad, zette ik mijn maaltijd weg en kwam naar voren. Ik stak er onwillekeurig mijn hand naar uit. Het bewerkte zilver smeekte erom te worden aangeraakt en zij boog zich over de tafel zodat ik er dichterbij kon komen. Er waren oude runen in gegraveerd, samen met de meer traditionele zegeningen. Het was een prachtig kruis en ik vroeg me af hoe oud het was.

Opeens realiseerde ik me dat ik Ivy's warme adem op mijn wang voelde.

Ik schoof wat naar achteren, nog steeds met haar crucifix in mijn hand. Haar ogen waren donker en haar blik was leeg. Er was helemaal niets. Angstig keek ik van haar naar het kruis. Ik kon het niet zomaar laten vallen. Dan zou het hard tegen haar borst terechtkomen. Maar ik kon het ook niet voorzichtig tegen haar aan vlijen.

'Hier,' zei ik, me verschrikkelijk ongemakkelijk voelend onder haar starende blik. 'Pak het maar.'

Ivy stak haar hand uit en haar vingers raakten de mijne toen zij het oude metaal pakte. Moeizaam slikkend schoof ik naar achteren in mijn stoel en bedekte mijn benen met Ivy's ochtendjas.

Bewegend met een uitdagende traagheid nam Ivy het kruis van haar hals. De zilveren ketting bleet even haken in haar zwarte haar. Ze trok haar haai los, dat in glanzende golven terugviel. Ze legde het kruis op het tafeltje tussen ons in. Het geluid waarmee het metaal het hout raakte klonk hard in mijn oren. Zonder met haar ogen te knipperen, nestelde ze zich met haar voeten onder zich in de stoel tegenover me en staarde me aan.

Krijg nou wat, dacht ik in een plotselinge golf van begrip en paniek. Ze probeerde me te versieren. Dat was het. Hoe blind kon ik zijn?

Ik klemde mijn kaken op elkaar en probeerde razendsnel een manier te vinden om hier onderuit te komen. Ik was hetero. Daar had ik nooit een moment aan getwijfeld. Ik hield van mannen die langer waren dan ik, maar niet zo sterk dat ik ze in een vlaag van hartstocht niet aan de vloer kon vastpinnen als ik dat wilde. 'Eh, Ivy...' begon ik.

'Ik ben geboren als vampier,' zei Ivy zacht.

Haar fluwelen stem tintelde langs mijn ruggengraat en kneep mijn keel dicht. Met ingehouden adem keek ik in het zwart van haar ogen. Ik zei niets, bang om haar een reden te geven om in beweging te komen en dat was het laatste wat ik wilde. Er was iets veranderd en ik wist niet meer precies wat er gaande was.

'Mijn beide ouders zijn vampiers,' zei ze, en hoewel ze zich niet verroerde, voelde ik de spanning in de kamer aanzwellen totdat ik de krekels niet meer kon horen. 'Ik ben verwekt en geboren voordat mijn moeder een ware ondode werd. Weet je wat dat betekent... Rachel?' Haar woorden klonken langzaam en precies en rolden van haar lippen met de zachte bestendigheid van gefluisterde psalmen.

'Nee,' zei ik, nauwelijks ademhalend.

Ivy hield haar hoofd een beetje schuin, zodat haar haar een obsidi-aanzwarte golf leek die glinsterde in het zachte licht. 'Het virus hoefde niet te wachten tot ik dood was voordat het mij kon gaan vormen,' zei ze. 'Het begon mij al in mijn moeders buik te vormen en gaf me van beide werelden iets mee, die van de levenden en die van de doden.'

Haar lippen weken vaneen en ik huiverde bij het zien van haar scherpe tanden. Dat was niet mijn bedoeling geweest. Ik voelde het zweet over mijn rug lopen en als in een reactie hield Ivy haar adem in. 'Het is voor mij heel gemakkelijk een aura te trekken,' zei ze toen ze weer uitademde. 'De truc is juist om hem te onderdrukken.'

Ze ging weer recht in haar stoel zitten en ik ademde snuivend in door mijn neus. Ivy schrok op van het geluid. Langzaam en zorgvuldig zette ze haar laarzen weer op de grond. 'En hoewel mijn reflexen en kracht niet zo goed ontwikkeld zijn als die van een ware ondode, zijn ze beter dan de jouwe,' zei ze.

Dit wist ik allemaal al en de vraag waarom ze het mij vertelde ver-tienvoudigde mijn angst. Ik deed mijn uiterste best om die niet te tonen en weigerde om terug te deinzen toen zij haar handen aan weerszijden van het kruis plat op tafel legde en zich naar voren boog.

'Bovendien word ik gegarandeerd een ondode, zelfs al sterf ik helemaal alleen ergens in een veld met mijn bloed nog tot de laatste druppel in mijn lijf. Ik hoef me nergens druk om te maken, Rachel. Ik ben al eeuwig. De dood zal mij alleen maar sterker maken.'

Mijn hart bonkte in mijn keel. Ik kon mijn blik niet van haar ogen afwenden. Verdomme. Dit was meer dan ik wilde weten.

'En weet je wat het mooiste is?' vroeg zij.

Ik schudde mijn hoofd, bang dat mijn stem zou overslaan. Ik begaf me op gevaarlijk terrein door te willen weten in wat voor wereld zij leefde, terwijl ik me er tegelijkertijd verre van wilde houden.

Er verscheen een gloedvolle blik in haar ogen. Zonder haar bovenlichaam te bewegen, trok ze eerst haar ene knie op de salontafel en vervolgens de andere. God in de hemel. Ze kwam naar me toe.

'Levende vamps kunnen mensen betoveren - als ze dat toelaten,' fluisterde ze. De zachtheid van haar stem streelde mijn huid totdat hij tintelde. Verdomme, verdomme.

'Wat heb je eraan als het alleen werkt bij diegenen die het toelaten?' vroeg ik. Mijn stem was ruw, vergeleken bij de vloeiende klanken van de hare.

Ivy's lippen weken vaneen en ik zag de puntjes van haar tanden. Ik kon mijn ogen er niet van afhouden. 'Je hebt er geweldige seks mee... Rachel.'

'O.' Het zwakke geluidje was het enige wat ik kon uitbrengen. Haar ogen waren verloren in wellust.

'En ik heb mijn moeders voorliefde voor bloed geërfd,' zei ze, neerknielend op het tafeltje tussen ons in. 'Net zoals sommige mensen dol zijn op suiker. Het is geen goede vergelijking, maar het is de beste die ik kan verzinnen tenzij je het zelf... probeert.'

Ivy ademde uit en haar hele lichaam bewoog. Haar adem bezorgde me een rilling. Mijn ogen werden groot van verrassing en verwondering toen ik het gevoel herkende als verlangen. Wat was hier in godsnaam gaande? Ik was hetero. Waarom wilde ik opeens zo graag weten hoe zacht haar haar was?

Ik hoefde alleen mijn hand maar naar haar uit te steken. Ze was maar een paar centimeter bij me vandaan. Ze zat klaar. Ze wachtte. In de stilte hoorde ik mijn eigen hart bonken. Het geluid galmde in mijn oren. Ik keek vol afgrijzen toe hoe Ivy haar blik losmaakte van de mijne en hem langs mijn hals omlaag liet glijden naar de piek waar ik wist dat mijn slagader klopte.

'Nee!' riep ik in paniek uit.

Ik trapte met mijn benen en hijgde van angst toen ik haar gewicht boven op me voelde, mij vastpinnend in de stoel.

'Ivy, nee!' gilde ik. Ik moest haar van me af zien te krijgen. Ik worstelde om me te kunnen bewegen. Ik haalde diep adem en hoorde de lucht in een schreeuw van machteloosheid uit mijn longen exploderen. Hoe had ik zo stom kunnen zijn! Ze was een vampier!

'Rachel... hou op.'

Haar stem klonk rustig en zacht. Met haar ene hand greep ze mijn haar en drukte ze mijn hoofd naar achteren om mijn hals vrij te maken. Het deed pijn en ik hoorde mezelf jammeren.

'Je maakt het alleen maar erger,' zei ze en ik kronkelde en snakte naar adem toen ze mijn pols zo stevig omklemde dat het pijn deed.

'Laat me los...' hijgde ik, buiten adem, alsof ik hard had gelopen. 'God, alsjeblieft, Ivy. Laat me los. Ik wil dit niet.' Ik smeekte. Ik kon er niets aan doen. Ik was doodsbang. Ik had er de beelden van gezien. Het deed pijn. God, het ging pijn doen.

'Hou op,' zei ze nogmaals. Haar stem klonk gespannen. 'Rachel. Ik probeer je los te laten, maar dan moet je wel ophouden. Je maakt het alleen maar erger. Je moet me geloven.'

Ik hield mijn adem in en keek naar wat ik van haar kon zien. Haar mond bevond zich vlak bij mijn oor. Haar ogen waren zwart en de honger erin vormde een angstaanjagend contrast met de rustige klank van haar stem. Haar blik was op mijn hals gefixeerd. Een druppel speeksel viel warm op mijn huid. 'God, nee,' fluisterde ik, bevend.

Ivy huiverde en haar lichaam beefde waar het met het mijne in aanraking kwam. 'Hou op, Rachel,' zei ze nogmaals en ik werd overspoeld door een gevoel van doodsangst en paniek. Ik hijgde moeizaam. Ze probeerde echt van me af te komen. En zo te horen ging haar dat niet echt lukken.

'Wat moet ik doen?' fluisterde ik.

'Doe je ogen dicht,' zei ze. 'Je moet me helpen. Ik wist niet dat het zo moeilijk zou zijn.'

Ze klonk als een angstig klein meisje en ik voelde mijn mond droog worden. Het kostte me al mijn wilskracht om mijn ogen dicht te doen.

'Verroer je niet.'

Haar stem klonk als ruwe zijde. Mijn hele lichaam spande zich. Ik werd misselijk en voelde mijn hart bonzen onder mijn huid. Ik leek een volle minuut onder haar te liggen terwijl al mijn instincten me toeschreeuwden te vluchten. De krekels tsjirpten en ik voelde tranen onder mijn trillende oogleden door glijden terwijl zij op mijn naakte hals ademde.

Ik gaf een gil toen ze mijn haar losliet en haalde raspend adem toen ze haar gewicht van me aftilde. Ik kon haar niet meer ruiken. Ik verstijfde. 'Mag ik mijn ogen nu weer opendoen?' fluisterde ik.

Er kwam geen antwoord.

Toen ik overeind kwam zag ik dat ik alleen was. In de verte hoorde ik de deur van het sanctuarium dichtvallen, gevolgd door het snelle tikken van haar laarzen op het trottoir en daarna niets meer. Half verdoofd en geschokt, bracht ik mijn hand omhoog om eerst mijn gezicht en daarna mijn hals af te vegen, haar speeksel uitsmerend over een koude plek. Mijn ogen gleden door de kamer en vonden geen enkele warmte in het zachte grijs. Ze was weg.

Uitgeput stond ik op. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik sloeg mijn armen zo stevig om mezelf heen dat het pijn deed. Mijn gedachten gingen terug naar de angst en daarvoor, naar de vlaag van heftig, duizelingwekkend verlangen die me had overspoeld. Ze had gezegd dat ze alleen mensen kon betoveren die het zelf wilden. Had ze tegen me gelogen, of had ik werkelijk gewild dat ze mij in de stoel zou vastpinnen om mijn keel open te rijten?